Verbum

мі́гі,

У выразах: на мігі, на мігах (гаварыць, перагаворвацца і пад.) — размаўляць пры дапамозе жэстаў, знакаў. Кулік на мігах паказаў, што трэба падабраць уцекача. Гурскі. Тацяна тым часам паказвала [Галілею] на мігі, каб ён пайшоў, кінуў іх адных. Зарэцкі.

мігну́цца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; ‑нёмся, ‑няцеся; зак.

1. Хутка пранесціся. Нехта мігнуўся паўз вокны і адчыніў сенцы. Мурашка.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Бліснуць. Хоць бы мігнуўся агеньчык які, такая ж густая гэтая восеньская цемрыня. Лынькоў.

мігну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Аднакр. да мігаць.

мігра́нты, ‑аў; адз. мігрант, ‑а, М ‑нце, м.

Спец. Людзі або жывёліны, якія мігрыруюць.

[Ад лац. migrans — які перасяляецца.]

міграцы́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да міграцыі.

мігра́цыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Перасяленне насельніцтва ўнутры краіны або за яе межы.

2. Перамяшчэнне жывёльных арганізмаў, выкліканае зменай умоў існавання або ў сувязі з праходжаннем цыкла развіцця.

3. Перамяшчэнне, пераразмеркаванне якіх‑н. элементаў, клетак.

[Лац. migratio — перамяшчэнне.]

мігры́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак.

Перасяляцца, перамяшчацца.

[Ад лац. migrare — перасяляцца.]

мігрэ́невы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мігрэні. // Прызначаны для лячэння мігрэні. Мігрэневы карандаш.

мігрэ́нь, ‑і, ж.

Нервовая хвароба, пры якой боль у асноўным паражае адну палавіну галавы.

[Фр. migrain.]

мігце́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. мігцець.