кераты́т, ‑у,
Запаленне рагавой абалонкі вока.
[Ад грэч. kéras — рог.]
Verbum
анлайнавы слоўнікТлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прадмова ∙ Скарачэнні ∙ Кніга ў PDF/DjVuкераці́н, ‑у,
Бялковае рэчыва, якое змяшчае вялікую колькасць серы і з’яўляецца састаўной часткай эпідэрмісу скуры, ногцяў, валасоў і інш.
[Ад грэч. kéras — рог.]
керн, ‑а,
1. Парода, грунт, якія бяруць пустацелым інструментам для пробы.
2. Тое, што і кернер (у 2 знач.).
[Ням. Kern.]
ке́рнер, ‑а,
1. Слясарны інструмент у выглядзе завостранага стальнога стрыжня, які прымяняецца пры разметцы загатовак для далейшай апрацоўкі.
2. Пункты, зробленыя гэтым інструментам на загатоўках пры іх разметцы.
[Ням. Körner.]
ке́рхаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае;