Verbum

ке́лар, ‑а, м.

Манах, які ведае гаспадаркай манастыра; эканом.

[Ад лац. cellarius.]

келе́йнік, ‑а, м.

1. Прыслужнік пры ігумене, архірэю.

2. Чалавек, які жыве ў келлі, у скіце.

келе́йніца, ‑ы, ж.

1. Прыслужніца пры ігуменні і некаторых іншых манашках.

2. Жанчына, якая жыве ў келлі, у скіце.

келе́йны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да келлі. Келейнае жыццё. Келейныя правілы.

2. перан. Тайны, сакрэтны, скрыты ад іншых. Келейныя размовы.

ке́ліх, ‑а, м.

Вялікая, звычайна высокая чарка. П’ю за першага сына Келіх поўны, як вока. Бялевіч.

[Ням. Kelch.]

ке́лля, ‑і, ж.

Асобны пакой або асобнае жыллё манаха, манаткі ў манастыры. Манаская келля. // перан. Паэт. Невялікі пакой адзінокага чалавека. — Вось мая келля, — адчыніў Фядот Андрэевіч дзверы ў пакой, дзе было паўнютка кніг. С. Александровіч.

ке́львін, ‑а, м.

Асноўная адзінка тэрмадынамічнай тэмпературы ў Міжнароднай сістэме адзінак.

[Ад уласн. імя.]

ке́льма, ‑ы, ж.

Тое, што і кельня. Не ведаючы стомы, працуюць муляры, пабліскваюць на сонцы іх кельмы. Гурскі.

ке́льнер, ‑а, м.

Слуга рэстаране, піўной, гасцініцы ў заходнееўрапейскіх краінах — Германіі, Швейцарыі і інш; афіцыянт.

[Ням. Kellner.]

ке́льнерка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да кельнер.