Verbum

дыягно́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Урач, які ставіць дыягназы.

дыягно́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Галіна медыцыны, якая вывучае метады і прынцыпы вызначэння дыягназу. // Працэс вызначэння дыягназу.

[Ад грэч. diagnōstikós — здольны распазнаваць.]

дыягра́ма, ‑ы, ж.

Графічны малюнак, які наглядна паказвае суадносіны якіх‑н. велічынь. Дыяграма росту вытворчасці.

[Ад грэч. diágramma — малюнак, фігура.]

дыядэ́ма, ‑ы, ж.

1. Галаўная павязка грэчаскіх жрацоў, а таксама галаўны ўбор цароў у старажытнасці і ў сярэднія вякі.

2. Жаночае галаўное ўпрыгожанне з дарагіх камянёў у выглядзе невялікай кароны. На .. [князёўне] была дыядэма з сапраўдных брыльянтаў. Самуйлёнак. У чатырох пахаваннях былі сустрэты медныя дыядэмы — дарагія жаночыя упрыгожаны. Штыхаў.

[Грэч. diádēma.]

дыя́кан, ‑а, м.

Ніжэйшае духоўнае званне, памочнік свяшчэнніка пры адпраўленні царкоўнай службы. Вялізны чорны дыякан узрушыў царкву магутным басам. Асіпенка.

[Грэч. diákonos.]

дыя́канскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыякана, належыць яму. Дыяканскае ўбранне.

дыя́канства, ‑а, н.

1. Сан дыякана.

2. зб. Дыяканы.

дыя́канстваваць, ‑ствую, ‑ствуеш, ‑ствуе; незак.

Служыць, быць дыяканам.

дыякрыты́чны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: дыякрытычны знак гл. знак.

[Ад грэч. diakritikos — адметны.]

дыялагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыялогу; мае форму дыялогу. Дыялагічная мова. Дыялагічная форма.