апіло́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да апілаваць.
апіло́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. апілоўваць — апілаваць.
апіло́ўшчык, ‑а, м.
Той, хто апілоўвае што‑н.
апіна́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што.
Незак. да абапяць.
апіра́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да абаперціся.
апіра́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да абаперці.
апі́рышча, ‑а, н.
Тое, што і апора (у 1, 3 знач.). Сам [Лоўгач] нядаўна блукаў у змрочным карагодзе супярэчлівых думак, вагаўся, шукаў апірышча ў жыцці, каб не апусціцца, каб жыць па-людску. Савіцкі. Думкі пра сына былі цяпер адзіным апірышчам [Антона]. Чорны.
апіса́льнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць апісальнага. Цішка Гартны глыбока пранікае ў падзеі, часткова пазбаўляецца натуралістычнай апісальнасці і схематызму, якія часам адчуваліся ў яго ранніх творах. Хведаровіч.
апіса́льнік, ‑а, м.
Кніжн. Той, хто апісвае што‑н. У рэпартажы вядучыя павінны быць не толькі рэгістратарамі і апісальнікамі падзей. «Звязда».
апіса́льніцтва, ‑а, н.
Натуралістычнае апісанне без спробы тыпізацыі, ацэнкі. Тут [у апавяданні] ужо прыкметна імкненне аўтара не да апісальніцтва, а да тыпізацыі, мастацкага абагульнення з’яў жыцця, характараў людзей. Ларчанка.