Verbum

цэхі́н, ‑а, м.

Старадаўняя венецыянская залатая манета, якая хадзіла і ў іншых краінах Еўропы.

[Іт. zecchino.]

цэхко́м, ‑а, м.

Цэхавы камітэт. Выбары цэхкома.

цэцэ́, нескл., ж.

Афрыканская жывародная муха, якая корміцца кроўю чалавека і пазваночных і з’яўляецца пераносчыкам узбуджальнікаў соннай хваробы.

[Банту.]

цэ́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Абл. Кукарда. На чалавеку быў доўгі шынель без пагонаў і зімовая салдацкая шапка без цэшкі. Якімовіч. Алесь браў стрэльбу, шапку з цэшкай І нёс з шчасліваю ўсмешкай. Колас.