Verbum

цэ́равы, ‑ая, ‑ае.

Уст. Які мае адносіны да цэры.

цэрапла́стыка, ‑і, ДМ ‑тыпы, ж.

Скульптура з воску.

[Ад лац. cera — воск і слова пластыка.]

цэ́рбер, ‑а, м.

Уст.

1. У старажытнагрэчаскай міфалогіі — люты трохгаловы сабака са змяіным хвастом, які ахоўваў уваход у падземнае царства.

2. перан. Злосны, люты вартавы. — То павольна! — крыкнуў Нявіднаму чорны астрожны цэрбер і штурхануў яго ў плечы. Колас.

[Ад лац. Cerberus з грэч. Kérberos.]

цэ́ркаўка, ‑і, ДМ ‑каўцы; Р мн. ‑кавак; ж.

Памянш.-ласк. да царква (у 2 знач.); невялікая царква.

цэ́рыевы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да цэрыю, змяшчае ў сабе цэрый. Цэрыевы раствор. Цэрыевае злучэнне.

цэ́рый, ‑ю, м.

Хімічны элемент, мяккі метал шэрага колеру, які лёгка акісляецца і гарыць па паветры.

цэрэбра́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Мазгавы. Цэрэбральны аддзел чэрапа.

2. Які ўтвараецца пры загібе кончыка языка к цвёрдаму паднябенню (пра зычныя гукі). Цэрэбральны зычны.

[Ад лац. cerebrum — мозг.]

цэрэзі́н, ‑у, м.

Спец. Сумесь цвёрдых вуглевадародаў, якая падобна на воск і выкарыстоўваецца як ізаляцыйны матэрыял, у медыцыне і пад.

[Ад лац. cera — воск.]

цэ́сар, ‑а, м.

Гіст. Тое, што і цэзар, кесар.

[Ад лац. caesar.]

цэ́сарскі, ‑ая, ‑ае.

Гіст. Які мае адносіны да цэсара, належыць яму. Цэсарскі трон.