Verbum

ідыёма, ✂, ж.

У мовазнаўстве: выраз, сэнс якога не вызначаецца асобнымі значэннямі слоў, што ў яго ўваходзяць, напр. лынды біць.

|| прым. ідыяматычны, ✂.

ідыёт, ✂, м.

1. Разумова адсталы, недаразвіты ад нараджэння чалавек.

2. Дурань, тупіца (разм. лаянк.).

|| ж. ідыётка, ✂.

ідыёцкі, ✂.

1. Уласцівы ідыёту (у 1 знач.).

   • І. выраз твару.

2. Дурны, бязглузды (разм.).

   • Ідыёцкая думка прыйшла ў галаву.

ідыёцтва, ✂, н. (разм.).

Ідыёцкі (у 2 знач.) учынак.

ідылія, ✂, ж.

1. Невялікі літаратурны твор, у якім ідэалізавана паказваецца вясковы побыт на ўлонні прыроды.

2. перан. Мірнае, шчаслівае існаванне (іран.).

|| прым. ідылічны, ✂.

ідыш, ✂, м.

Бытавая і літаратурная мова германскіх па паходжанню яўрэяў.

ідыяматыка, ✂, ж.

У мовазнаўстве: вучэнне аб ідыёмах, а таксама сукупнасць ідыём якой-н. мовы.

• Беларуская і.

|| прым. ідыяматычны, ✂.

ідыясінкразія, ✂, ж. (спец.).

Павышаная, хваравітая адчувальнасць арганізма да пэўных рэчываў, пахаў.

|| прым. ідыясінкразічны, ✂.

ідыятызм, ✂, м.

1. Прыроджаная разумовая адсталасць, недаразвітасць.

2. Неразумнасць, дурнота, бязглуздасць (разм.).

|| прым. ідыятычны, ✂.