Verbum

ззянне, ✂, н.

1. гл. ззяць.

2. Яркае святло, якое выпраменьваецца або адлюстроўваецца чым-н.

   • Сонечнае з.
   • У ззянні славы (перан.).

◊

• Паўночнае ззянне — свячэнне высокіх слаёў атмасферы, якое назіраецца за палярным кругам.

ззяць, ✂; незак.

1. Вылучаць ззянне.

   • Ззяюць зоркі.
   • На грудзях ветэрана ззяюць узнагароды.

2. перан., чым і ад чаго. Блішчаць, выражаючы якія-н. пачуцці (пра вочы), або свяціцца радасцю, шчасцем і пад. (пра чалавека).

   • Вочы ззяюць ад шчасця.
   • Твары людзей ззялі радасцю.

3. Тое, што і зеўраць.

   • У адной са сцен ззяла вялікая прабоіна.

|| наз. ззянне, ✂.