Verbum

эпітафія, ✂, ж. (кніжн.).

1. Верш, напісаны ў сувязі з чыёй-н. смерцю.

   • Э. на смерць палкаводца.

2. Надмагільны надпіс.

3. на магільнай пліце.

эпітэлій, ✂, м. (спец.).

Тканка, якая высцілае паверхню і поласць цела, пакрывае слізістыя абалонкі, а таксама ўнутраная абалонка ў поласцях некаторых раслін.

|| прым. эпітэліяльны, ✂.

эпітэт, ✂, м.

У паэтыцы: азначэнне, якое выражае эмацыянальную ацэнку або дае вобразную характарыстыку прадмету, з’яве.

эпіцэнтр, ✂, м. (спец.).

1. Вобласць на паверхні зямлі, размешчаная над ачагом землетрасення, выбуху.

   • Э. ядзернага выбуху.

2. перан. Месца, дзе што-н. праяўляецца з найбольшай сілай (кніжн.).

   • У эпіцэнтры падзей.

|| прым. эпіцэнтрычны, ✂.

эпічны, ✂.

1. гл. эпас.

2. перан. Поўны велічы і гераізму (кніжн.).

   • Эпічныя падзеі народнай гісторыі.

3. Велічна-спакойны, бясстрасны.

   • Эпічная манера выкладання.

|| наз. эпічнасць, ✂.

эпоха, ✂, ж.

Вялікі прамежак часу, які выдзяляецца па якіх-н. характэрных падзеях, з’явах.

• Геалагічныя эпохі.
• Э. феадалізму.
• Савецкая э.

эра, ✂, ж.

1. Сістэма летазлічэння, якая вадзе свой пачатак ад пэўнага моманту.

   • Хрысціянская або новая, наша э. пачынаецца са дня міфічнага нараджэння Ісуса Хрыста.

2. Вялікі гістарычны перыяд, які карэнным чынам адрозніваецца ад папярэдняга.

   • Э. касманаўтыкі.

3. Самы вялікі храналагічны падзел, значны этап у геалагічнай гісторыі Зямлі (спец.).

   • Палеазойская э.
   • Мезазойская э.
   • Кайназойская з.

эратаман, ✂, м. (кніжн.).

Чалавек, які пакутуе ад эратаманіі, схільны да эратаманіі.

|| ж. эратаманка, ✂.

эратаманія, ✂, ж. (кніжн.).

Павышаная хваравітая сексуальнасць, палавая ўзбудлівасць.

эратызм, ✂, м. (кніжн.).

Празмерная пачуццёвасць, павышаны інтарэс да палавога жыцця; праяўленне цягі да палавых пытанняў.

|| прым. эратычны, ✂.