Verbum

obcokrajowiec

м. чужаземец, іншаземец, замежнік

obcokrajowy

замежны, чужаземны

obcoplemienny

іншапляменны

obcość

ж. чужасць

obcować

незак. z kim мець таварыскія адносіны (зносіны) з кім; кантактаваць;

obcować z ludźmi — кантактаваць з людзьмі;

obcować z przyrodą — далучацца да прыроды; быць на прыродзе

obcowanie

н. адносіны, зносіны, стасункі;

miły w ~u — мілы ў адносінах (з кім)

obcy

1. чужы;

ciało ~e — чужароднае цела;

2. незнаёмы; чужы; пабочны;

”obcym wstęp wzbroniony” — «пабочным асобам уваход забаронены»;

3. замежны;

języki ~e — замежныя мовы

obczyzna

ж. чужына;

mieszkać na ~źnie — жыць на чужыне

obdarować

зак.; гл. obdarzyć

obdarowywać

незак.; гл. obdarzać