Verbum

піэмі́я, ‑і, ж.

Спец. Агульнае гнойнае заражэнне арганізма, пры якім утвараецца многа гнойных ачагоў у розных органах.

[Грэч. pýon — гной і haima — кроў.]

піэты́зм, ‑у, м.

1. Рэлігійная плынь, узнікшая ў 17 ст. сярод пратэстантаў Германіі, якая супрацьпастаўляла фармальна-абрадаваму боку рэлігіі містычныя пачуцці.

2. Кніжн. Містычна-набожны настрой, паводзіны (часта фальшывыя).

[Ад лац. pietas.]

піэты́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Прыхільнік піэтызму (у 1 знач.).

2. Кніжн. Чалавек, схільны да піэтызму (у 2 знач.).

піэтэ́т, ‑у, М ‑тэце, м.

Кніжн. Глыбокая павага, пачцівыя адносіны да каго‑, чаго‑н.

[Ад лац. pietas, pietatis.]