Verbum

пі́галіца, ‑ы, ж.

Разм. Пра маленькага, шчуплага чалавека, пераважна жанчыну. [Пархута:] — Спробу, так сказаць, робім... Гэта, уласна, усё вунь тая пігаліца выдумала. Краўчанка.

пігме́й, ‑я, м.

1. Прадстаўнік карлікавых плямён Цэнтральнай Афрыкі, Паўднёва-Усходняй Азіі і Акіяніі. // Пра чалавека маленькага росту. Комін відаць на многа кіламетраў навокал. Акурат — строгі палец велікана, што паказвае пігмеям на вечнае неба. Бядуля. // Пра прадмет, жывёліну, расліну вельмі малых памераў.

2. Нікчэмны, абмежаваны чалавек. Згіньце, Пігмеі і душагубы, Аматары склок І майстры інтрыжак. Кірэенка.

[Грэч. pigmáios — велічынёй з кулак.]

пігме́нт, ‑у, М ‑нце, м.

1. Рэчыва ў жывёльным і раслінным арганізме, якое надае афарбоўку тканкам гэтага арганізма.

2. Афарбаванае хімічнае злучэнне, нерастваральнае ў вадзе, спірце і пад., якое выкарыстоўвацца для вырабу алейных фарбаў, лакаў і інш.

[Ад лац. pigmentum.]

пігментава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад пігментаваць.

пігментава́цца, ‑туецца; незак.

Зал. да пігментаваць.

пігментава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак., што.

Спец. Афарбаваць (фарбаваць) пігментам.

пігме́нтавы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і пігментны.

пігмента́цыя, ‑і, ж.

Афарбоўка тканак жывых арганізмаў, абумоўленая наяўнасцю пігмента.

пігме́нтны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пігменту; у складзе якога знаходзіцца пігмент. Пігментныя плямы.