лежабо́к, ‑а, м.
Разм. Тое, што і лежань. Звычайна к гэтаму часу ўставалі ўсе, апроч самых заядлых лежабокаў. Колас.
ле́жань, ‑жня, м.
Разм. Чалавек, які любіць доўга спаць, ляжаць; лодар.
ле́жбішча, ‑а, н.
Пастаяннае месца масавага ляжання некаторых марскіх звяроў. Лежбішча марскіх коцікаў. Лежбішча маржоў і цюленяў.
ле́жбішчны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да лежбішча.
ле́жма, прысл.
Разм. У ляжачым становішчы; лежачы. Есці лежма. Піць лежма.
•••
Лежма ляжаць гл. ляжаць.
ле́жня, ‑і, ж.
1. Месца, дзе ляжаць, хаваюцца гуртамі дзікія жывёлы. Лежня марскіх коцікаў. Лежня дзікоў. // След звера, які ляжаў на зямлі. Лежня яшчэ пахла казуляй.
2. Разм. Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. ляжаць.
ле́жыва, ‑а, н.
1. След ляжаўшага па траве звера. [Даніла] толькі драмаў, як заяц на лежыве, ледзь што грукне — прахопліваўся. Асіпенка. // Разм. Пасцель, месца, дзе ляжыць ці спіць чалавек. Каб не кусалі камары, Ігнат накрыўся посцілкай і спаў у сваім лежыве. Капыловіч.
2. Разм. Тое, што і лежня (у 2 знач.). Ад лежыва спіну ломіць.
ле́жыўны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да лежыва.