Verbum

дуэлі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Тое, што і дуэлянт.

дуэ́ль, ‑і, ж.

1. Паядынак з выкарыстаннем зброі паміж дзвюма асобамі на зараней вызначаных умовах. Выклікаць на дуэль. Дуэль на шпагах.

2. перан. Змаганне двух якіх‑н. бакоў. Бесперастанку біла іх артылерыя, ведучы дуэль з нашай. Шамякін.

[Фр. duel.]

дуэ́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дуэлі. Дуэльныя правілы. // Прызначаны для дуэлі. Дуэльны пісталет.

дуэля́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Удзельнік дуэлі // Ахвотнік да дуэлей. Выпівоха і дуэлянт, [фон Мантэйфель] не раз трапляў у непрыемныя гісторыі. Новікаў.

дуэ́ння, ‑і, ж.

Уст. Апякунка, выхавальніца маладой жанчыны-дваранкі ў Іспаніі і некаторых іншых краінах.

[Ісп. duēna.]

дуэ́т, ‑а, М дуэце, м.

1. Музычны твор або эпізод у оперы, араторыі і пад. для двух інструментаў або двух галасоў з самастойнымі партыямі. Вакальны дуэт. Дуэт для скрыпкі і віяланчэлі.

2. Ансамбль з двух выканаўцаў. // Пра ўдзельнікаў парнага спартыўнага выступлення. Спартыўны дуэт.

3. у знач. прысл. дуэ́там. У два галасы, на двух інструментах. Спяваць дуэтам.

[Іт. duetto.]

дуэ́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дуэта.