ускліка́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да усклікнуць.
усклі́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да усклікнуць.
усклі́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Вымавіць, сказаць што‑н. гучна, усхвалявана, з пачуццём. — Та-ата! — усклікнуў Марык і спрытна ашчарэпіў бацьку за шыю. Пальчэўскі. — Ах, сынок! — усклікнула маці і схапілася за галаву. Дамашэвіч.
уско́пванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. ускопваць — ускапаць.
уско́пвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да ускопваць.
уско́пваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да ускапаць.
уско́расці, прысл.
У хуткім часе, неўзабаве, хутка.
уско́сны, ‑ая, ‑ае.
Які не выказваецца, не выяўляецца непасрэдна; пабочны. Ёсць у мяне пад рукамі толькі скупыя ўскосныя звесткі, знойдзеныя даследчыкамі ў розных архівах. Мехаў. Цяпер я добра ведала, што не толькі не маю права нешта сказаць Віктару.., бо сказаць, гэта значыць зрабіць ускосны папрок яму. Савіцкі. Важным сродкам выяўлення ўнутранага свету чалавека з’яўляецца ў К. Чорнага ўскосная партрэтная характарыстыка. «Полымя». [Чаур]: — Твае любімыя дэтэктывы сцвярджалі: калі няма прамых доказаў, шукай ускосныя. Шыцік.
•••
Ускосная мова гл. мова.
Ускосныя падаткі гл. падатак.
Ускосныя склоны гл. склон.
уско́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад ускаціць.
уско́чванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. ускочваць — ускаціць.