Verbum

ую́к, ‑а, м.

Упакаваная паклажа, якая перавозіцца на спіне жывёлы. Густы вербалоз, безліч купін, хмары камароў і машкары не робяць лёгкім падарожжа па гэтых мясцінах. Выбіваліся мы адгэтуль перапэцканыя ў гразі, уюкі з сёдлаў саслізгвалі. Гавеман. // Мяшок, торба, сумка, прыстасаваныя перавозіць паклажу на спіне жывёлы.

[Цюрк. юк — паклажа.]

ую́н, ‑а, м.

1. Прэснаводная, вельмі рухавая рыба сямейства ўюновых з падоўжаным чэрвепадобным целам. Мяса ўюна тлустае, мяккае і крыху саладкаватае на смак. Матрунёнак.

2. перан. Разм. Рухавы, жвавы чалавек. [Сімачка] здрыганула ножкамі і ўюном выкаўзнулася, каб самой пабегчы да дзяцей. Гроднеў. // Пранырлівы, лаўкач. Гэты ўюн заўсёды выкруціцца.

•••

Віцца ўюном гл. віцца.

уюно́выя, ‑ых.

Сямейства рыб карпападобных.

уюрко́выя, ‑ых.

Сямейства птушак, да якога адносяцца ўюрок, канаплянка, шчыгол і інш.

уюро́к, ‑рка, м.

Лясная птушка сямейства ўюрковых.

ую́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да ўюка. Уючныя рамяні. Уючнае сядло.

2. Які служыць, прызначаны для перавозкі ўюкоў. Уючная жывёла.

ую́чыцца, уючыцца; незак.

Зал. да уючыць.

ую́чыць, уючу, уючыш, уючыць; незак., каго.

Нагружаць (жывёл) уюкамі; наўючваць.