індывідуа́льнасць, ‑і,
1. Сукупнасць характэрных, адметных рыс, якія вылучаюць якую‑н. асобу або з’яву.
2. Чалавек як уладальнік і носьбіт асабістых, характэрных для яго рыс, асаблівасцей; асоба.
індывідуа́льнасць, ‑і,
1. Сукупнасць характэрных, адметных рыс, якія вылучаюць якую‑н. асобу або з’яву.
2. Чалавек як уладальнік і носьбіт асабістых, характэрных для яго рыс, асаблівасцей; асоба.
індывідуа́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Уласцівы канкрэтнаму індывідууму; асабісты.
2. Які знаходзіцца ў асабістым карыстанні, распараджэнне асобны, не агульны.
3. Які ажыццяўляецца, робіцца асобнымі людзьмі; не калектыўны.
4. Асаблівы для кожнага індывідуума.
5. Асобны, адзінкавы.
індыві́дуум, ‑а,
[Лац. individuum — асобіна.]
інды́га,
1. Фарбавальнік цёмна-сіняга колеру, які ў мінулым здабываўся з соку некаторых трапічных раслін, а цяпер атрымліваецца хімічным спосабам.
2.
[Ісп. indigo.]
інды́гавы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да індыга.
2. Цёмна-сіні, кубавы.
і́ндыевы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да індыю.
інды́ец,
і́ндый, ‑ю,
Хімічны элемент; рэдкі метал серабрыста-белага колеру, мякчэйшы за свінец.
[Лац. Indium.]
інды́йскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да Індыі, індыйцаў, належыць ім.
інды́йцы, ‑аў;
Агульная назва ўсяго карэннага насельніцтва Індыі незалежна ад нацыянальнай, рэлігійнай і каставай прыналежнасці.