Verbum

эрудзі́раванасць, ‑і, ж.

Уласцівасць эрудзіраванага. Эрудзіраванасць даследчыка.

эрудзі́раваны, ‑ая, ‑ае.

Які валодае эрудыцыяй; дасведчаны. Тое, што лаяў Караед, хвалілі чытачы і досыць эрудзіраваныя крытыкі. Паслядовіч.

эруды́т, ‑а, М ‑дыце, м.

Кніжн. Той, хто мае вялікую эрудыцыю. Прозвішча Эпімаха-Шыпілы, вялікага эрудыта і дасведчанага чалавека, усё ж ведалі вучоныя. Семашкевіч.

эруды́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Разм. Жан. да эрудыт.

эруды́цыя, ‑і, ж.

Начытанасць. глыбокія і ўсебаковыя веды ў адной ці многіх галінах навукі. Партызан з першага ж дня падабаўся Маеўскаму сваёй эрудыцыяй вучонага і дапытлівасцю разведчыка. Шамякін.

[Лац. eruditio — вучонасць.]

эрцге́рцаг, ‑а, м.

Тытул членаў былой аўстрыйскай імператарскай фаміліі. // Асоба, якая мела гэты тытул.

[Ням. Erzherzog.]

эрцгерцагі́ня, ‑і, ж.

Жонка ці дачка эрцгерцага.

эрцге́рцагства, ‑а, н.

Уладанні эрцгерцага.

эры́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Кніжн. Майстэрства спрачацца, умельства палемізаваць з праціўнікам, выкарыстоўваючы яго промахі.

[Грэч. éristika.]

эрытраміцы́н, ‑у, м.

Антыбіётык, які затрымлівае рост устойлівых да пеніцыліну форм узбуджальнікаў хвароб.