Verbum

эазо́йскі, ‑ая, ‑ае.

У выразе: эазойская эра гл. эра.

[Ад грэч. ēōs — ранішняя зара і zōē — жыццё.]

эалі́йцы, ‑аў.

Адна з асноўных груп старажытнагрэчаскіх плямён.

эалі́т, ‑у, М ‑ліце, м.

1. Устарэлая назва старажытнейшага перыяду каменнага веку (палеаліту), калі людзі выраблялі прымітыўныя каменныя прылады.

2. У геалогіі — камень з вострымі краямі, падобны на штучна апрацаваны камень.

[Ад грэч. ēōs — зара і lithos — камень.]

эалі́тавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да эаліту.

эацэ́н, ‑у, м.

Сярэдні аддзел палеагенавай сістэмы.

[Ад грэч. ēōs — ранішняя зара і kainós — новы.]

эацэ́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да эацэну. Эацэнавы аддзел. Эацэнавая эпоха.