Verbum

тугава́та,

1. Прысл. да тугаваты.

2. безас. у знач. вык. Пра цяжкасці ў чым‑н. Хлопцы жылі на прыватных кватэрах, настаўнікі да іх не заглядалі. Толькі з харчамі было тугавата. С. Александровіч.

тугава́ты, ‑ая, ‑ае.

Трохі тугі. Сівалоб, хоць і тугаваты быў на здагадку, усё ж такі здагадаўся: яны [даяркі] яшчэ нічога не ведаюць. Сабаленка.

•••

Тугаваты на вуха — тое, што і тугі на вуха (гл. тугі).

тугаву́хасць, ‑і, ж.

Частковая страта слыху; недачуванне.

тугаву́хі, ‑ая, ‑ае.

Які недачувае; глухаваты.

тугаду́м, ‑а, м.

Разм. Той, хто не можа хутка думаць, разумець. Выхваляўся тугадум: Маю сорак тэм-задум!.. Але вось бяда і гора. Што няма дагэтуль твораў. Шушкевіч. Вырашыў [Шыковіч] пагутарыць з Тужыкавым. Праўда, ён — тугадум, як той анекдатычны фін, — на пытанне, якое задалі раніцой, адкажа ўвечары, але затое аб’ектыўны і разумны. Шамякін.

туга́й, ‑ю, м.

Пойменны лес, непраходны зараснік у рачных далінах пустэльнай зоны Сярэдняй і Цэнтральнай Азіі.

[Цюрк.]

туга́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тугаю. Тугайныя лясы. Тугайны зараснік.

тугапла́ўкасць, ‑і, ж.

Уласцівасць тугаплаўкага.

тугапла́ўкі, ‑ая, ‑ае.

Які плавіцца пры вельмі высокай тэмпературы. Тугаплаўкая сталь. Тугаплаўкія металы.

ту́гасць, ‑і, ж.

Уласцівасць тугога (у 1, 2 знач.).