уссу́нуты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад уссунуць.
уссу́нуцца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.
Разм. Нечакана наткнуцца на каго‑, што‑н. у час руху. Уссунуцца на пень. □ — А браткі ж мае, — гаварыў часам «дзядзька», спускаючыся з мокрага ганка, — вось цемрыва, хоць на воўка ўссунься, а-я-яй! Чорны.
уссу́нуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., што.
1. Сунучы, падняць наверх. Уссунуць бэльку на зруб.
2. Разм. Абуць, надзець (звычайна наспех, часова). Андрэй устаў, не запальваючы лямпы адзеўся, уссунуў на ногі боты, зняў з крука кажух і шапку, апрануўся і пайшоў з хаты. Чарнышэвіч.
уссы́паны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад уссыпаць.
уссы́паць, ‑плю, ‑плеш, ‑пле; зак., што.
Насыпаць на каго‑, што‑н. Пасля вянца ўз’ехалі на двор, Уссыпалі на іх [маладых] з паўпуда хмелю. Корбан.
уссыпа́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е.
Незак. да уссы́паць.
уссяда́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да уссесці.
устава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. уставаць — устаць (у 1 знач.).
устава́ць, устаю, устаеш, устае; устаём, устаяце.
Незак. да устаць.
уста́вачны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да ўстаўкі.
уста́віцца, устаўлюся, уставішся, уставіцца; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Умясціцца ўнутр чаго‑н. Шыба ўставілася ў раму.
2. Разм. Пільна глядзець па каго‑, што‑н.; утаропіцца. На двары Яхім спыніўся, уставіўся ў зямлю вачамі, як бы нешта разважаў. Колас. — Ты што, праўду гаворыш, ці жартуеш? — Тарэнта раптам ажывіўся, уставіўся адным сваім вокам спачатку ў Мікодаў твар, пасля ў Сузонаў. Галавач. — Што, тата? Табе холадна? — і Томас сінімі вачыма ўставіўся на бацьку. Броўка. // Накіраваць позірк на каго‑, што‑н. Вочы [у Юркі] акругліліся, павыпучваліся і ўставіліся ў кусты. Пташнікаў. Да шыбы прыпаў напалоханы жаночы твар, потым знік, і на хлопцаў ўставіліся насцярожаныя вочы гаспадара. Новікаў. Чорныя вочы з густымі вейкамі запытальна ўставіліся на Антона. Даніленка.