успо́рвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да успароцца.
2. Зал. да успорваць.
успо́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да успароць.
успрыі́млівасць, ‑і, ж.
Уласцівасць успрыімлівага. Пры пасадцы дрэў прыходзіцца лічыцца з іх успрыімлівасцю да шкодных газаў, дыму, дрэнных глебавых умоў і асвятлення. Гавеман.
успрыі́млівы, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і успрымальны. Успрыімлівая натура.
успрыма́льнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць успрымальнага. Успрымальнасць органаў слыху.
успрыма́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Які лёгка і хутка ўспрымае, засвойвае што‑н. Успрымальны розум. □ Моладзь вельмі ўспрымальная і многае з таго, што бачыла, пра што прачытала, імкнецца зрабіць на практыцы. Філімонаў.
2. Які лёгка падвяргаецца захворванням. Успрымальны да інфекцыйных хвароб.
успрыма́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. успрымаць — успрыняць.
2. У філасофіі — адлюстраванне ў свядомасці людзей прадметаў і з’яў рэчаіснасць якія ўздзейнічаюць на органы нашых пачуццяў. Законы ўспрымання. □ Такім чынам, матэрыялістычная тэорыя, тэорыя адлюстравання прадметаў мыслю, выкладзена тут з паўнейшай яснасцю: па-за намі існуюць рэчы. Нашы ўспрымання і ўяўленні — вобразы іх. Праверка гэтых вобразаў, аддзяленне ісцінных ад памылковых даецца практыкай. Ленін. Напорыстасці і заўзятасці ў Платонава хапала. Зноў жа — дапамагала маладосць, тэмперамент, прывабнасць, непасрэднасць успрыманняў. Сабалеўскі.
успрыма́цца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да успрыняцца.
2. Зал. да успрымаць.
успрыма́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да успрыняць.
успрыня́ты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад успрыняць.