інду́кцыя, ‑і,
1. Спосаб разважання і метад даследавання, пры якіх агульныя выгады робяцца на аснове ведаў пра адзінкавыя факты;
2. Узбуджэнне электрычнага току ў якім‑н. правадніку пры руху яго ў магнітным полі або пры змяненні вакол яго магнітнага поля.
3. Узаемадзеянне працэсаў узбуджэння і тармажэння ў нервовай сістэме, пры якім узнікненне аднаго працэсу выклікае развіццё другога, процілеглага.
[Лац. inductio.]
індульге́нцыя, ‑і,
Каталіцкая грамата на адпушчэнне грахоў, якая выдаецца ад імя папы рымскага за асобыя заслугі перад царквой або за плату.
[Ад лац. indulgentia — міласць, спагадлівасць.]
інду́с,
інду́ска,
інду́скі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да індуса, індусаў, належыць ім.
інду́стрыя, ‑і,
Фабрычна-завадская прамысловасць з машыннай тэхнікай.
[Ад лац. industria — дзейнасць.]
індустрыялізава́цца, ‑зуецца;
індустрыялізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе;
Правесці (праводзіць) індустрыялізацыю.
індустрыяліза́цыя, ‑і,
Працэс стварэння буйной машыннай вытворчасці ва ўсіх галінах народнай гаспадаркі, асабліва ў прамысловасці.
індустрыя́льны, ‑ая, ‑ае.
Звязаны з індустрыяй, яе развіццём; прамысловы.