Verbum

вірусо́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне вірусалогіі.

ві́русы, ‑аў; адз. вірус, ‑а, м.

Самыя дробныя мікраарганізмы, якія выклікаюць заразныя захворванні. Вірус шаленства. Фільтроўныя вірусы.

[Ад лац. virus — яд.]

віру́тнік, ‑а, м.

Разм. лаянк. Дрэнны, нікчэмны чалавек. — Нашто ён [Клышэўскі] нам, гэты вірутнік, гэты зброд? — крычаў Каетан, грукаючы кулаком па стале. Броўка.

віры́раванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вірыраваць.

віры́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Надаць (надаваць) фатаграфічнаму здымку з дапамогай віражу ​² пэўную афарбоўку.

віры́сты, ‑ая, ‑ае.

У якім многа віроў (у 1 знач.). Вірыстая рака. Вірыстая плынь.

віры́цца, ‑рыцца; незак.

1. Круціцца, утвараць віры (пра ваду). Вада падмывала пясчаны бераг, вірылася вакол вярбы. Шамякін.

2. перан. Бурліць. Вірацца думкі.

віры́ць, ‑рыць; незак.

Тое, што і віраваць. І ўспенена рэкі вірылі ў буйных разлівах вясновых. Рудкоўскі. А на дварэ ўжо вірыў натоўп. Сачанка.

віс, ‑у, м.

Спец. Вісячае становішча цела гімнаста пры выкананні некаторых гімнастычных практыкаванняў.

ві́сельнік, ‑а, м.

Чалавек, павешаны на вісельні.