Verbum

ві́за, ‑ы, ж.

1. Урадавы штамп у пашпарце на права ўезду ў дадзеную дзяржаву, выезду з яе ці праезду па яе тэрыторыі.

2. Адзнака на дакуменце, якая сведчыць аб прад’яўленні яго службовай асобе з мэтай кантролю, рэгістрацыі і пад.

[Фр. visa.]

візава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. візаваць.

візава́цца, ‑зуецца; незак.

Зал. да візаваць.

візава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; незак., што.

Ставіць на дакуменце візу. Візаваць пашпарт.

візаві́,

1. прысл. Твар у твар, адзін на адзін.

2. нескл., м. і ж. Той, хто знаходзіцца насупраць. Мой візаві.

[Фр. vis-à-vis.]

візанты́ец,

гл. візантыйцы.

візанты́йка,

гл. візантыйцы.

візанты́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Візантыі, візантыйцаў.

візанты́йцы, ‑аў; адз. візантыец, ‑тыйца, м.; візантыйка, ‑і; мн. візантыйкі, ‑тыек; ж.

Насельніцтва Візантыі.

візанціназна́ўства, ‑а, н.

Раздзел гістарыяграфіі сярэдніх вякоў, прысвечаны гісторыі вывучэння Візантыі.