віру́тнік, ‑а, м.
Разм. лаянк. Дрэнны, нікчэмны чалавек. — Нашто ён [Клышэўскі] нам, гэты вірутнік, гэты зброд? — крычаў Каетан, грукаючы кулаком па стале. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)