Verbum

ке́ды, ‑аў; адз. кед, М ‑дзе, м.

Лёгкі спартыўны абутак з прарызіненай тканіны на мяккіх рабрыстых гумавых падэшвах.

кейф, ‑у, м.

Разм. Прыемная бяздзейнасць і адпачынак.

[Араб. kaif.]

кейфава́ць, ‑фую, ‑фуеш, ‑фуе; незак.

Разм. Аддавацца кейфу. Кейфаваць пасля абеду.

кекс, ‑а, м.

Кандытарскі выраб са здобнага цеста з разынкамі або карынкай.

[Англ. cakes — пірожныя.]

ке́лар, ‑а, м.

Манах, які ведае гаспадаркай манастыра; эканом.

[Ад лац. cellarius.]

келе́йнік, ‑а, м.

1. Прыслужнік пры ігумене, архірэю.

2. Чалавек, які жыве ў келлі, у скіце.

келе́йніца, ‑ы, ж.

1. Прыслужніца пры ігуменні і некаторых іншых манашках.

2. Жанчына, якая жыве ў келлі, у скіце.

келе́йны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да келлі. Келейнае жыццё. Келейныя правілы.

2. перан. Тайны, сакрэтны, скрыты ад іншых. Келейныя размовы.

ке́ліх, ‑а, м.

Вялікая, звычайна высокая чарка. П’ю за першага сына Келіх поўны, як вока. Бялевіч.

[Ням. Kelch.]

ке́лля, ‑і, ж.

Асобны пакой або асобнае жыллё манаха, манаткі ў манастыры. Манаская келля. // перан. Паэт. Невялікі пакой адзінокага чалавека. — Вось мая келля, — адчыніў Фядот Андрэевіч дзверы ў пакой, дзе было паўнютка кніг. С. Александровіч.