Verbum

геало́гія, ‑і, ж.

Навука аб гісторыі і будове зямной кары і месцазнаходжанні карысных выкапняў.

[Ад грэч. gē — зямля і lógos — вучэнне.]

геамарфалагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да геамарфалогіі. Геамарфалагічныя даследаванні.

геамарфало́гія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае рэльеф паверхні Зямлі і гісторыю яго развіцця.

геаметры́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да геаметрыі. Геаметрычная фігура. Геаметрычная задача.

2. Які складаецца з ліній, кропак і схематычных фігур (трохвугольнікаў, конусаў, крывых і пад.). Геаметрычны арнамент.

геаме́трыя, ‑і, ж.

Раздзел матэматыкі, які вывучае формы цел і ўласцівасці прасторавых велічынь.

•••

Аналітычная геаметрыя — раздзел геаметрыі, які праводзіць геаметрычныя даследаванні метадамі алгебры і аналізу.

Начартальная геаметрыя — раздзел геаметрыі, які вывучае адлюстраванне прасторавых цел на плоскасці.

[Ад грэч. gē — зямля і metréō — вымяраю.]

геапалі́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Ілжэнавуковая, рэакцыйная буржуазная тэорыя, згодна якой геаграфічнае асяроддзе з’яўляецца рашаючым фактарам развіцця грамадства.

геатрапі́зм, ‑у, м.

Здольнасць раслін рэагаваць назямное прыцяжэнне.

[Ад грэч. gē — зямля і trópos — паварот.]

геатэктані́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да геатэктонікі.

геатэкто́ніка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.

Раздзел геалогіі, які вывучае структуру, рухі, дэфармацыі і развіццё верхніх цвёрдых слаёў Зямлі ў сувязі з развіццём Зямлі наогул.

[Ад грэч. gē — зямля і tektónika — будаўніцтва.]

геатэрма́льны, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з унутраным цяплом Зямлі і яго выкарыстаннем. Геатэрмальная станцыя.

[Ад грэч. gē — зямля і thérme — цяпло.]