Verbum

усту́пчатасць, ‑і, ж.

Якасць уступчатага.

усту́пчаты, ‑ая, ‑ае.

Які мае ўступы, размешчаны ў выглядзе ўступаў ​¹. Уступчатая вежа.

усту́пчывасць, ‑і, ж.

Уласцівасць уступчывага.

усту́пчывы, ‑ая, ‑ае.

Гатовы на ўступкі, згаворлівы, памяркоўны. [Вольга:] — Уступчывы ты, Андрэй. Калі ты моцна перакананы ў праваце сваёй, трэба адстойваць свой погляд. Пестрак.

устурбава́насць, ‑і, ж.

Стан устурбаванага (у 2 знач.); непакой, усхваляванасць. Дзянісаў сеў за свой столік.. Ім валодала бурная энергія, творчая ўстурбаванасць. Гамолка.

устурбава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад устурбаваць.

2. у знач. прым. Які знаходзіцца ў стане трывогі; усхваляваны, устрывожаны. Міхал варочаўся дадому ўстурбаваны. Лужанін. // Які выражае трывогу, хваляванне. Перада мной мільганулі ўстурбаваныя вочы з чорнымі бровамі, і мне адразу здалося, што жанчына мне як бы знаёмая. Лупсякоў.

устурбава́цца, ‑буюся, ‑буешся, ‑буецца; зак.

Прыйсці ў стан непакою, хвалявання, трывогі. — Штосьці ўстурбаваўся я ўчора за свайго хлопца, — сказаў Раман Навумавіч. Кавалёў.

устурбава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; зак., каго.

Прывесці ў стан непакою, усхваляваць, устрывожыць. Сама па сабе спрэчка паміж хлопцамі і дзяўчатамі Іваненку не ўстурбавала: паспрачаюцца — памірацца. Хадкевіч.

устыва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да устыць.

устыка́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да узаткнуць.