стра́ўлены 1, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад стравіць 1.
стра́ўлены 2, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад стравіць 2.
стра́ўліванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. страўліваць 1 — стравіць 1.
стра́ўлівацца 1, ‑аецца; незак.
Зал. да страўліваць 1.
стра́ўлівацца 2, ‑аецца; незак.
1. Незак. да стравіцца.
2. Зал. да страўліваць 2.
стра́ўліваць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да стравіць 1.
стра́ўліваць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да стравіць 2.
страўля́цца 1, ‑яецца; незак.
Зал. да страўляць 1.
страўля́цца 2, ‑яецца; незак.
1. Незак. да стравіцца.
2. Зал. да страўляць 2.
страўля́ць 1, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да стравіць 1.
страўля́ць 2, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да стравіць 2.
стра́ўнік, ‑а, м.
Орган стрававання чалавека і жывёл. Здаровы страўнік. Язва страўніка.
стра́ўнікавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да страўніка. Страўнікавы сок. Страўнікавыя залозы. // Які прызначаны, служыць для лячэння страўніка. Страўнікавыя кроплі.
стра́ўны, ‑ая, ‑ае.
Які страўляецца, ператраўляецца.
страфа́, ‑ы́; мн. стро́фы (з ліч. 2, 3, 4 страфы́), строф; ж.
У вершаскладанні — інтанацыйна-сэнсавае аб’яднанне некалькіх вершаваных радкоў, звязаных рыфмамі ці клаўзуламі. Байка [Багушэвіча] складаецца з чатырохрадковых строф з перакрыжаванай рыфмоўкай. Казека. // Адносна закончаная частка вершаванага твора. Я ні сабе, ні другу дараваць Больш не магу страфы ніводнай дрэннай. Панчанка. І Сцёпка стаў сам дэкламаваць некаторыя строфы, адступаючы ад тэксту. Колас. Строфы Купалы даводзілася сустракаць нават на сценах камер многіх астрогаў, куды толькі траплялі беларускія рэвалюцыянер ы. Таўлай.
[Грэч. strophē — кружэнне, абарот.]