Verbum

гора​² (іран.)

Першая частка складаных слоў, якая абазначае: дрэнны, незадачлівы, напр. гора-кіраўнік, гора-паляўнічы.

горад​¹, ✂, м.

1. Буйны населены пункт, адміністрацыйны, прамысловы, гандлёвы і культурны цэнтр.

   • Сталічны г.
   • Г. на Дзвіне.
   • За горадам жыць (у прыгарадзе).

2. Населенае месца, абгароджанае і ўмацаванае сцяной (гіст.).

   • Старажытны славянскі г.

|| памянш. гарадок, ✂.

|| прым. гарадскі, ✂.

• Гарадская гаспадарка.
• Гарадскія будынкі.

горад​², ✂, м.

У розных рухомых гульнях (напр. лапта, гарадкі): месца, лагер кожнай каманды (звычайна абазначаны на зямлі квадратамі).

горадабудаўнік, ✂, м.

Архітэктар, спецыяліст па будаўніцтву і планіроўцы гарадоў.

горадабудаўніцтва, ✂, н.

Гарадское будаўніцтва.

|| прым. горадабудаўнічы, ✂.

горан, ✂, м.

1. Печ для пераплаўкі металаў і абпальвання керамічных вырабаў, а таксама кавальскі ачаг з мяхамі і паддувалам для награвання металу.

2. Ніжняя частка доменнай печы, дзе згарае паліва.

|| прым. гарнавы, ✂.

гораўзыходнік, ✂, м.

Тое, што і альпініст.

|| ж. гораўзыходніца, ✂.

|| прым. гораўзыходніцкі, ✂.

гораўтварэнне, ✂, н.

Працэс утварэння гор.

горац, ✂, м.

Жыхар гор, горнай краіны.

|| ж. гаранка, ✂.

|| прым. горскі, ✂.

• Горскія народы.

горб, ✂, м.

1. Ненармальная пукатасць на спіне або на грудзях чалавека, а таксама нармальная пукатасць на спіне ў некаторых жывёл (напр. у вярблюда).

2. чаго. Узвышэнне на якой-н. паверхні.

   • Гарбы ўзгоркаў.

◊

• Гнуць горб (разм.) — 1) многа і цяжка працаваць; 2) старацца дагадзіць каму-н.

• Сваім гарбом (разм.) — цяжкай працай.

|| памянш. гарбок, ✂.