Verbum

хвост, ✂, м.

1. У жывёл: звычайна рухомы прыдатак на задняй частцы цела або значна звужаная задняя частка цела (у рыб, паўзуноў і пад.).

   • Конскі х.
   • Х. яшчаркі.
   • Птушыны х.

2. Задняя, канцавая частка лятальнага апарата (самалёта, ракеты і пад.).

   • Х. самалёта.

3. Задняя частка падола адзежы, якая цягнецца па зямлі (разм.).

   • Х. сукенкі.

4. Канцавая частка чаго-н., што рухаецца.

   • Х. калоны.
   • Х. поезда.

5. Крайняя, ніжняя частка чаго-н.

   • Х. рэдзькі.

6. Доўгая звілістая паласа (дыму, пылу і пад.).

   • З трубы падымаўся х. дыму.

7. Рад людзей, якія стаяць у чарзе за чым-н. (разм.).

   • Х. у касу за білетамі.

8. перан. Частка работы, не выкананая ў тэрмін; няздадзены экзамен або залік у час сесіі.

   • Х. па матэматыцы.

9. Рэшткі ад апрацоўкі пароды з карысным выкапнем (спец.).

|| памянш. хвосцік, ✂.

|| прым. хваставы, ✂.

хвосткі, ✂.

Які моцна хвошча, сцябае.

• Хвосткая пуга.

хвосцік, ✂, м.

1. гл. хвост.

2. Кончык, частка чаго-н., якая выступае.

   • Яблык з хвосцікам.

◊

• 3 хвосцікам (разм.) — з лішкам, з невялікім дадаткам.

• Тры гады з хвосцікам.

хвошч, ✂, м.

Шматгадовая споравая расліна з зялёнымі, звычайна галінастымі сцёбламі і лускаватым лісцем.

|| прым. хвашчовы, ✂.

хвоя, ✂, ж.

1. Вечназялёнае дрэва сямейства хваёвых з высокім прамым ствалом і доўгай ігліцай; сасна.

   • Стромкія хвоі ўзнімаліся ў неба.

2. зб. Ігліца (абл.).

   • У лесе зямля была ўсыпана хвояй.

3. Галінка хвойнага дрэва.

|| прым. хваёвы, ✂ і хвойны, ✂.