Verbum

чыніць, ✂; незак.

1. Рабіць, учыняць, тварыць.

   • Запас бяды не чыніць.

2. Рабіць (пра кудзелю).

   • Жанчыны чынілі кудзелю.

|| зак. учыніць, ✂.

чынны, ✂, ж. (кніжн.).

1. Дзейсны, актыўны.

   • Браць ч. ўдзел у чым-н.

2. Важны, салідны.

   • Ч. выгляд.

|| наз. чыннасць, ✂.

чыноўнік, ✂, м.

1. У дарэвалюцыйнай Расіі і ў некаторых краінах: дзяржаўны служачы, які мае чын, службовае званне.

2. перан. Той, хто выконвае сваю работу фармальна, без жывога інтарэсу, строга па інструкцыі.

|| прым. чыноўніцкі, ✂ і чыноўны, ✂.

чыноўніцтва, ✂, н.

1. зб. Чыноўнікі (гл. чыноўнік у 1 знач.).

   • Дробнае ч.

2. перан. Паводзіны, псіхалогія, уласцівыя чыноўніку (у 2 знач.).

   • Яму не ўласціва ч.

чыноўны, ✂ (уст.).

1. гл. чыноўнік.

2. Які мае чын або займае дзяржаўную пасаду.

чынуша, ✂, м. (разм. пагард.).

Чыноўнік, бюракрат.

чынш, ✂, м. (гіст.).

1. У феадальнай Еўропе: рэгулярныя натуральныя і грашовыя плацяжы зямельнаму ўласніку за карыстанне зямлёй.

2. На Беларусі і ў Літве ў 15—19 стагоддзі: грашовы аброк.

|| прым. чыншавы, ✂.

чыншавік, ✂, м. (гіст.).

1. У феадальнай Еўропе: селянін, які карыстаўся зямлёй часова або бестэрмінова, за што плаціў чынш.

2. На Беларусі і ў Літве ў 15—19 стагоддзі: селянін, асноўнай формай павіннасці якога быў грашовы аброк, чынш.

|| прым. чыншавіцкі, ✂.

чыранка, ✂, ж.

Тое, што і чырок.

чыраня, ✂ і чыранё, ✂, н.

Птушаня чырка.