і́дал
(гр. eidolon = малюнак, падабенства)
1) фігура, статуя, якой пакланяліся язычнікі як богу;
2) перан. прадмет абажання або нізкапаклонства.
ідыёт
(лац. idiota, ад гр. idiotes = невук)
1) чалавек, хворы на ідыятыю;
2) перан. дурань, тупіца.
іды́лія
(гр. eidyllion = карцінка)
1) жанравая разнавіднасць буколікі, паэтычны твор, у якім ідэалізавана паказваецца вясковы быт на ўлонні прыроды;
2) перан., іран. мірнае, шчаслівае існаванне (напр. сямейная і.)
ідыясінкразі́я
(н.-лац. idiosyncrasia, ал гр. idios = своеасаблівы + synkrasis = злучэнне)
1) мед. павышаная, хваравітая адчувальнасць чалавечага арганізма да некаторых рэчываў, што прыводзіць да захворванняў кішачна-страўнікавага тракту, органаў дыхання і скуры;
2) перан. непрыняцце якіх-н. ідэй, паняццяў і інш. (напр. і. да ўсяго новага).
ідыяты́я
(гр. idioteia)
мед. цяжкая форма прыроджанага псіхічнага недаразвіцця (алігафрэніі).
ідэа́л
(фр. idéal, ад гр. idea = паняцце)
1) вышэйшая мэта дзейнасці грамадства, асобы, мяжа імкненняў, жаданняў;
2) дасканалы ўзор чаго-н. (напр. і. дабраты).
ідэаліза́цыя
(фр. idéalisation, ад п.-лац. idealis = ідэальны, ад гр. idea = паняцце)
паказ каго-н., чаго-н. лепшым, чым ёсць у сапраўднасці; надзяленне ідэальнымі якасцямі.
ідэалі́зм
(фр. idéalisme, ад п.-лац. idealis = ідэальны, ад гр. idea = паняцце)
1) філасофскі напрамак, які асновай усяго існуючага лічыць свядомасць, дух, ідэю, а не матэрыю (проціл. матэрыялізм);
2) схільнасць да ідэалізацыі, прыхарошвання рэчаіснасці.
ідэало́гія
(ад гр. idea = паняцце + logos = вучэнне)
сістэма поглядаў, ідэй, якія характарызуюць якую-н. сацыяльную групу, клас, палітычную партыю, грамадства.
ідэа́льны
(п.-лац. idealis, ад гр. idea = паняцце)
1) які існуе толькі ў свядомасці, у ідэях і ўяўленнях (напр. і. свет);
2) які адпавядае паняццю аб ідэале, узвышаны (напр. і-ая любоў);
2) вельмі добры, дасканалы (напр. іыя ўмовы).