Verbum

прабле́ма

(гр. problema = задача, заданне)

1) тэарэтычнае або практычнае пытанне, задача, якія патрабуюць вырашэння, даследавання (напр. п. асваення космасу, п. выхавання);

2) нешта цяжка вырашальнае (напр. дамашняя п.).

праблема́тыка

(гр. problematikos = які датычыць пытанняў)

сукупнасць праблем 1.

праблематы́чны

(гр. problematikos = які датычыць пытанняў)

магчымы, але не даказаны; няпэўны (напр. п-ае меркаванне).

права́йдэр

(англ. provider)

арганізацыя, фірма, якая забяспечвае карыстальнікам доступ да электронна-інфармацыйных сістэм, напр. да Інтэрнэту.

правака́тар

(лац. provocator = які кідае выклік)

1) тайны агент, які дзейнічае шляхам правакацыі;

2) асоба, якая падбухторвае да чаго-н. са здрадніцкімі мэтамі.

правака́цыя

(лац. provocatio = выклік)

1) здрадніцкае падбухторванне каго-н. да дзеянняў, якія могуць прывесці да цяжкіх вынікаў;

2) агрэсіўнае дзеянне з мэтай выклікаць ваенны канфлікт;

3) мед. штучнае выкліканне якіх-н. праяў хваробы.

правізо́рны

(ням. provisorisch, ад лац. provisor = які прадбачыць)

1) папярэдні, не канчатковы (напр. п-ае рашэнне);

2) часовы (напр. п-ыя меры).

прагматы́зм

(англ. pragmatism, ад гр. pragma, -atos = дзеянне, практыка)

1) напрамак у філасофіі, які адмаўляе неабходнасць пазнання аб’ектыўных законаў і прызнае ісцінай толькі тое, што дае карысныя вынікі;

2) паводзіны, дзейнасць, прасякнутыя цвярозым, дакладным разлікам.

прагма́тык

(гр. pragmatikos = дзелавы)

1) паслядоўнік прагматызму як філасофскай сістэмы;

2) вельмі практычны чалавек.

прагназі́раваць

(ням. prognosieren, ад гр. prognosis = прадбачанне)

састаўляць прагноз будучага стану розных з’яў (прыродных, грамадскіх і інш.).