Verbum

інспе́кцыя

(лац. inspectio = нагляд)

1) кантроль за правільнасцю дзеянняў падведамасных органаў і асоб, за выкананнем якіх-н. правіл (напр. правесці інспекцыю);

2) кантрольны орган, які сочыць за выкананнем устаноўленых правіл (напр. дарожная і., пажарная і.).

інспірава́ць

(лац. inspirare)

нагаворамі, падбухторваннем выклікаць што-н. (напр. і. пратэст).

інспіра́цыя

(лац. inspiratio)

1) падгаворванне, падбухторванне;

2) мед. удых, удыханне (параўн. экспірацыя).

інсталя́цыя

(англ. installation)

твор мастацтва, які ўяўляе сабой аб’ёмна-прасторавую кампазіцыю, канструкцыю з розных прадметаў.

інста́нцыя

(лац. instantia = непасрэдная блізкасць)

ступень, звяно ў супадпарадкаванні дзяржаўных, прафсаюзных, судовых і іншых органаў (напр. вышэйшая і., судовая і.).

інструктава́ць

(лац. instruere)

даваць кіроўныя ўказанні, інструкцыі адносна вядзення справы або выканання абавязкаў.

інстру́ктар

(лац. instructor = арганізатар)

1) службовая асоба, якая інструктуе падведамасныя ўстановы, грамадскія арганізацыі;

2) спецыяліст, які вучыць якому-н. майстэрству, дапамагае правільна наладзіць якую-н. справу (напр. і. фізкультуры, і. па стральбе).

інструкты́ўны

(фр. instructif, ад лац. instruere = настаўляць)

1) які змяшчае ў сабе кіроўныя ўказанні, інструкцыі 1 (напр. і-ая размова);

2) які дае станоўчы вынік, выніковы (напр. і-ая праца).

інстру́кцыя

(лац. instructio = настаўленне, наказ)

1) кіроўныя ўказанні, падрабязныя настаўленні, як выконваць што-н. (напр. і. па тэхніцы бяспекі);

2) правілы карыстання машынай, прыборам, прамысловым вырабам.

інструме́нт

(лац. instrumentum = прылада)

1) прылада для выканання якой-н. работы, а таксама сукупнасць такіх прылад (напр. слясарны і., хірургічны і.);

2) устройства для ўтварэння музычных гукаў (напр. духавыя інструменты, струнныя інструменты);

3) перан. сродак для дасягнення чаго-н. (напр. і. пазнання).