Verbum

дыскрэдыта́цыя

(фр. discréditation)

падрыў давер’я да каго-н., чаго-н., прыніжэнне чыйго-н. аўтарытэту.

дыскрэ́цыя

(лац. discretio = адрозненне)

вырашэнне службовай асобай або дзяржаўным органам якога-н. пытання паводле ўласнага меркавання.

дыскурсі́ўны

(фр. discursif, ад лац. discursus = меркаванне)

які робіцца шляхам лагічных вывадаў, разумовы (проціл. інтуітыўны).

дыску́сія

(фр. discussion, ад лац. discussio = даследаванне, абмеркаванне)

абмеркаванне якой-н. праблемы, спрэчнага пытання на сходзе, у друку, у прыватнай размове.

дыск-жаке́й

(англ. disk-jockey)

асоба, якая вядзе праграму ў дыскатэцы 2.

дыспане́нт

(лац. disponens, -ntis = які размяшчае, размяркоўвае)

1) упаўнаважаны ў справах фірмы;

2) асоба, якая мае свабодныя сумы на рахунках у камісіянераў або карэспандэнтаў банка.

дыспансе́р

(фр. dispensaire, ад лац. dispensare = размяркоўваць)

лячэбна-прафілактычная ўстанова, якая займаецца раннім выяўленнем і лячэннем хворых, ажыццяўленнем санітарна-аздараўленчых мерапрыемстваў (напр. процітуберкулёзны д.).

дыспе́тчар

(англ. dispatcher)

работнік, які рэгулюе рух транспарту або ход работы прадпрыемства з аднаго цэнтральнага пункта пры дапамозе сродкаў сувязі.

дыспле́й

(англ. display = паказваць, узнаўляць)

тое, што і манітор 2.

дыспрапо́рцыя

(фр. disproportion, ад лац. dis- = раз-, не- + proportio = прапорцыя)

адсутнасць прапарцыянальнасці, суразмернасці, неадпаведнасць паміж часткамі цэлага.