Verbum

пратэжэ́

(фр. protégé)

асоба, якой спрыяюць, аказваюць пратэкцыю ў службовых і іншых справах.

пратэктара́т

(ням. Protektorat, ад лац. protector = які прыкрывае, абараняе)

1) форма залежнасці, пры якой больш слабая дзяржава, фармальна захоўваючы сваю дзяржаўную структуру, фактычна падначалена мацнейшай дзяржаве;

2) дзяржава, якая знаходзіцца ў такой залежнасці.

пратэ́кцыя

(лац. protectio = прыкрыццё)

заступніцтва, падтрымка з боку ўплывовых асоб ва ўладкаванні на працу, у прасоўванні па службе і г. д.

пратэкцыяні́зм

(фр. protectionnisme, ад лац. protectio, -onis = прыкрыццё)

1) эканамічная палітыка дзяржавы, накіраваная на засцярогу сваёй гаспадаркі ад канкурэнцыі з боку іншых краін;

2) падбор людзей на службу не па дзелавых якасцях, а па знаёмству, па пратэкцыі.

пратэ́ст

(ням. Protest, ад лац. protestari = публічна заяўляць)

1) рашучае пярэчанне супраць чаго-н. (напр. выказаць п.);

2) заява аб нязгодзе з якім-н. рашэннем (напр. п. пракурора).

пратэстанты́зм

(ням. Protestantismus, ад лац. protestans, -ntis — які пратэстуе)

адзін з трох найбольш пашыраных напрамкаў у хрысціянстве (побач з каталіцызмам і праваслаўем), назва розных веравучэнняў (кальвінізму, лютэранства і інш.), якія адкалоліся ў ходзе Рэфармацыі XVI ст. ад каталіцызму.

прафа́н

(лац. profanus = неазнаёмлены)

недасведчаны ў якой-н. галіне чалавек (напр. п. у навуцы).

прафана́цыя

(лац. profanatio)

апашленне чаго-н., непачцівыя адносіны да таго, што карыстаецца ўсеагульнай пашанай (напр. п. ідэі, п. навукі).

прафе́сар

(лац. professor = настаўнік)

вышэйшае вучонае званне выкладчыка вышэйшых навучальных устаноў, а таксама асоба, якая мае гэта званне.

прафе́сія

(польск. profesja, ад лац. professio = спецыяльнасць)

асноўны від працоўнай дзейнасці, які патрабуе пэўнай падрыхтоўкі і з’яўляецца галоўнай крыніцай існавання.