Verbum

прэсты́ж

(фр. prestige, ад лац. praestigium = ашуканства)

аўтарытэт, уплыў, якім карыстаецца хто-н., што-н. (напр. п. кіраўніка, падтрымліваць свой п.).

прэс-аташэ́

(фр. presse-attaché)

супрацоўнік дыпламатычнага прадстаўніцтва (пасольства, місіі і інш.) па пытаннях друку і інфармацыі.

прэс-бюро́

(англ. press-bureau)

1) аддзел інфармацыйнага абслугоўвання журналістаў, які арганізуецца на час з’ездаў, нарад, спартыўных спаборніцтваў і інш.;

2) пастаянны інфармацыйны аддзел пры пасольствах, рэдакцыях буйных газет, агенцтвах друку і інш.

прэс-канферэ́нцыя

(англ. press-conference)

сустрэча дзяржаўных, палітычных, грамадскіх, навуковых дзеячаў з прадстаўнікамі прэсы для інфарміравання грамадзян па актуальных пытаннях.

прэс-релі́з

(англ. press-release = выпуск для прэсы)

спецыяльны бюлетэнь з актуальнай інфармацыяй, які выпускаецца ўрадавымі ўстановамі, прэс-бюро для работнікаў прэсы.

прэс-сакрата́р

(англ. press-secretary)

асоба, упаўнаважаная тлумачыць пазіцыю якога-н. афіцыйнага органа, дзяржаўнага дзеяча сродкам масавай інфармацыі.

прэтэндэ́нт

(фр. prétendant, ад лац. praetendens, -ntis = які дамагаецца)

асоба, якая дамагаецца права на што-н. (напр. п. на вакантную пасаду).

прэтэ́нзія

(с.-лац. praetensio)

1) прад’яўленне сваіх правоў на валоданне чцм-н. (напр. п. на спадчыну);

2) скарга, выражэнне незадаволенасці з выпадку чаго-н. (напр. заявіць прэтэнзію);

3) імкненне прыпісаць сабе якасці, якіх звычайна няма (напр. прэтэнзіі на культурнасць).

прэтэнцыёзны

(фр. prétentieux = патрабавальны, ад лац. praetendere = дамагацца)

1) надуманы, манерны (напр. п-ая архітэктура);

2) які прэтэндуе на значнасць, арыгінальнасць (напр. п-ыя паводзіны).

прэфе́кт

(лац. praefectus = начальнік)

1) асоба, якая займала вайсковую, адміністрацыйную, судовую або гаспадарчую пасаду ў Старажытным Рыме;

2) прадстаўнік цэнтральнага ўрада ў правінцыях, дэпартаментах, прэфектурах некаторых краін;

3) начальнік паліцыі ў некаторых краінах.