Verbum

інструктава́ць

(лац. instruere)

даваць кіроўныя ўказанні, інструкцыі адносна вядзення справы або выканання абавязкаў.

інстру́ктар

(лац. instructor = арганізатар)

1) службовая асоба, якая інструктуе падведамасныя ўстановы, грамадскія арганізацыі;

2) спецыяліст, які вучыць якому-н. майстэрству, дапамагае правільна наладзіць якую-н. справу (напр. і. фізкультуры, і. па стральбе).

інструкты́ўны

(фр. instructif, ад лац. instruere = настаўляць)

1) які змяшчае ў сабе кіроўныя ўказанні, інструкцыі 1 (напр. і-ая размова);

2) які дае станоўчы вынік, выніковы (напр. і-ая праца).

інстру́кцыя

(лац. instructio = настаўленне, наказ)

1) кіроўныя ўказанні, падрабязныя настаўленні, як выконваць што-н. (напр. і. па тэхніцы бяспекі);

2) правілы карыстання машынай, прыборам, прамысловым вырабам.

інструме́нт

(лац. instrumentum = прылада)

1) прылада для выканання якой-н. работы, а таксама сукупнасць такіх прылад (напр. слясарны і., хірургічны і.);

2) устройства для ўтварэння музычных гукаў (напр. духавыя інструменты, струнныя інструменты);

3) перан. сродак для дасягнення чаго-н. (напр. і. пазнання).

інсты́нкт

(лац. instinctus = пабуджэнне)

1) прыроджаная здольнасць жывёльных арганізмаў рабіць бессвядомыя мэтанакіраваныя дзеянні па непасрэднаму пабуджэнню (напр. і. самазахавання);

2) перан. неўсвядомленая цяга, пачуццё (напр. мацярынскі і.);

3) перан. унутранае чуццё, прадчуванне чаго-н. (напр. і. страху).

інстыту́т

(фр. institute, ад лац. institutum = устанаўленне)

1) назва некаторых вышэйшых навучальных і навукова-даследчых устаноў (напр. педагагічны і., і. мовазнаўства);

2) сукупнасць порм у якой-н. галіне грамадскіх адносін (напр. і. шлюбу).

інсу́льт

(лац. insultus = прыступ, скачок)

мед. апаплексія галаўнога мазгу, якая суправаджаецца раптоўнай стратай прытомнасці і паралічамі.