уты́кать сов., разг. уты́каць; (запихивая, заполнить) абты́каць, мног. паабтыка́ць, абаткну́ць.
утыка́тьI несов. (к уткну́ть) разг.
1. (упирать во что-л.) упіра́ць; (втыкать) обл. утыка́ць;
2. (погружать во что-л.) утыка́ць; (прятать во что-л.) хава́ць;
3. перен. (неподвижно устремлять — глаза, взгляд) упіра́ць, утаро́пліваць.
утыка́тьII несов., разг. (к уты́кать) уты́каць; (запихивая, заполнять) абтыка́ць.
утыка́тьсяI несов., разг.
1. (ткнувшись, погружаться во что-л.) утыка́цца; (прятаться во что-л.) хава́ць (што ў што);
2. (наталкиваться на что-л.) упіра́цца;
3. перен. (сосредотачиваться на чём-л., поглощаться чем-л.) утыка́цца; см. уткну́ться.
утыка́тьсяII несов., страд. утыка́цца; абтыка́цца; см. утыка́тьII.
уты́кивать несов., разг. уты́кваць; (запихивая, заполнять) абтыка́ць;
уты́киваться страд. уты́квацца; абтыка́цца.