Wíderstand
m -(e)s, -stände супраціўле́нне, адпо́р (gegen A – чаму-н.)
hinterháltender ~ — вайск. мане́ўраная абаро́на
j-m ~ léisten — аказа́ць супраціўле́нне каму́-н., не паддава́цца каму́-н.
den ~ áufgeben* — спыні́ць супраціўле́нне
kéinen ~ áufbringen* — не мець сіл да супраціўле́ння
den ~ bréchen* — злама́ць супраціўле́нне
auf ~ stóßen* — натра́піць на супраціўле́нне
2) эл. рэаста́т
Wíderstandsbewegung
f -, -en рух супраціўле́ння
wíderstandsfähig
a трыва́лы, здо́льны да супраціўле́ння
Wíderstandsfähigkeit
f - здо́льнасць да супраціўле́ння [супраці́ву]; трыва́ласць, усто́йлівасць (пра расліны)
Wíderstandskämpfer
m -s, - змага́р ру́ху супраціўле́ння
Wíderstandskraft
f - сі́ла супраціўле́ння; трыва́ласць, здо́льнасць супраціўля́цца
Wíderstandslini¦e
f -, -n вайск. абаро́нны рубе́ж
wíderstandslos
a без супраціўле́ння, не ака́зваючы супраціўле́ння
widerstéhen
* vi (D)
1) супраціўля́цца (чаму-н.); устая́ць (перад чым-н.)
dem Ángriff ~ — адбі́ць напа́д
der Versúchung nicht ~ können — падда́цца спаку́се [спакушэ́нню]
2)
díese Spéise widerstéht mir — гэ́тая стра́ва мне пры́кра
wíderstrahlen, widerstráhlen
1.
vt адбіва́ць, адсве́чваць
2.
vi адбіва́цца, адсве́чвацца