◎ Ківіля́цца ’вагацца, боўтацца ў бакі’ (ТС). Гл. ківіляць.
◎ Ківіля́ць ’чыкільгаць, матляцца пры хадзьбе’ (ТС), рус. ковылять няяснага паходжання.
◎ Ківіня́ ’качарга’ (Шатал.). Гіпотэза аб балтыйскім паходжанні слова абапіраецца на лат. t$ver©s ’круглая палка з зубчастым жалезам і ражкамі’ (Лаўчутэ, Балтизмы, 114). Цікава, што літ. kivynas значыць ’апалонік (біял.)’, што, магчыма, сведчыць аб кальцы з балтыйскага для назвы апалоніка (гл. апалонік 2).
◎ Ківірзе́нь ’лапаць’ (lilii.). Гл. каверзні.
◎ Ківічэць ’вішчаць’ (Нар. лекс.). Гл. квічэць.
◎ Ківу́ль ’хуткі аднаразовы рух’ (Нас.). Гл. ківель, ківаць.
◎ Ківу́нь — ііра падачу знака кіўком (Нар. лекс.). Гл. ківель, ківаць.
◎ Ківэ́йзар ’тэлевізар’ (Мат. Гом.). Да тэлевізар пад уплывам ківаць.
Кі́гаць ’крычаць, пішчаць’ (Нас.). Гл. ківі, кігікаць.
Кігі́ ’дзіця, плач дзіцяці’ (Нас.), ’пра няясны крык птушкі’ (Нар. лекс.). Укр. киги ’крык чайкі’, кигик ’тс’, кигикати ’крычаць як чайка’, рус. кигикать ’крычаць як птушка’. Гукапераймальнае (ЕСУМ, 2, 428–429). Польск. kihiczeć з усходнеславянскіх моў (нехарактэрнае h).