Verbum

мязга́, ‑і, ж.

1. Мяккая частка дрэва паміж карой і драўнінай.

2. Маса, якая ўтвараецца пасля таўчэння, расцірання чаго‑н.; жамерыны. Бульбяная мязга.

мяздра́, ‑ы, ж.

1. Спец. Падскурная клятчатка ў жывёл.

2. Левы, адваротны бок шкуры.

мяздро́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мяздры, зроблены з мяздры. Мяздровы слой. Мяздровы клей.

мяздры́цца, ‑рыцца; незак.

Зал. да мяздрыць.

мяздры́ць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак., што.

Ачышчаць ад мяздры (у 1 знач.). Мяздрыць шкуру.

мяздрэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. мяздрыць.