Verbum

ме́на, ‑ы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. мяняць і мяняцца; абмен.

менаві́та, часціца.

Тое, што і іменна. [Марына Паўлаўна] не зманіла — яна ў гэту хвіліну ўжо сапраўды была ўпэўнена, што едзе менавіта заўтра. Зарэцкі. Валерык і сам дакладна не ведаў, дзе менавіта і што робіць яго бацька. Васілёнак.

менавы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да мены. // Заснаваны на абмене, на мене. Менавы гандаль.

менажо́р і ме́неджэр, ‑а, м.

1. Асоба, якая арганізоўвае публічныя выступленні артыстаў, спартсменаў.

2. Кіраўнік, дырэктар буйнога капіталістычнага прадпрыемства.

[Фр. menageur, англ. menager.]

мендзяле́вій, ‑ю, м.

Хімічны элемент з самым цяжкім атамным ядром.

мендэлі́зм, ‑у, м.

Вучэнне аб заканамернасцях спадчыннасць на якіх грунтуецца генетыка.

[Ад імя чэшскага вучонага Мендэля, заснавальніка генетыкі.]

ме́неджэр,

гл. менажор.

ме́ней, прысл.

Разм. Тое, што і менш. Цімох не любіў кампаніі і стараўся меней стыкацца з пастухамі. Колас.

менестрэ́ль, ‑я, м.

Вандроўны паэт-музыкант у Францыі і Англіі ў сярэднія вякі.

[Фр. ménestrel, англ. minstrel.]

ме́нець, ‑ее; незак.

Разм. Тое, што і меншаць. Самых цяжкіх эвакуіравалі. А раненых не менела. Шамякін.