ата́барвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да атабарыцца.
ата́барыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.
Разм. Уладкавацца, размясціцца. Гасцінны гаспадар адвёў два пакойчыкі Цэзарыю Гальвасу, а Блецька атабарыўся ў мураванай прыбудоўцы к дому. Чорны.
ата́ва, ‑ы, ж.
Трава, якая вырасла ў той жа год на пакошы. На лугах ужо рассцілалася зялёнымі аксамітамі пяшчотна-кволая атава. Колас. Проста атаву скасіць, ды не проста ў хлеў скласці. Прыказка.
атава́раны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад атаварыць.
атава́рванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. атаварваць — атаварыць.
атава́рвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да атаварваць.
атава́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да атаварыць.
атава́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.
Выдаць або атрымаць тавар у пагашэнне якога‑н. абавязацельства. [Юля:] — Жэня ўжо атаварыла картачкі: масла, кансервы ёсць. Васілевіч.
атаві́зм, ‑у, м.
Спец. Праяўленне ў чалавека, жывёл і раслін такіх прыкмет, якія былі ўласцівы іх далёкім продкам. // перан. Рэшта, паўтарэнне чаго‑н., што было ўласціва папярэднікам. Палітычны атавізм.
[Ад лац. atavus — продак.]
атавісты́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае дачыненне да атавізму. Атавістычныя праяўленні.