Verbum

велікаду́шнічаць, ‑чаю, ‑чаеш, ‑чае; незак.

Выяўляць, паказваць велікадушнасць.

велікаду́шны, ‑ая, ‑ае.

Якому ўласціва велікадушнасць. Велікадушны чалавек. // У якім праяўляецца велікадушнасць. Велікадушны ўчынак.

велікакня́жацкі, ‑ая, ‑ае.

Гіст. Які мае адносіны да вялікага князя; належыць, уласцівы вялікаму князю.

велікаму́чанік, ‑а, м.

Назва, якую праваслаўная царква прысвойвала тым паслядоўнікам хрысціянства, якія, паводле паданняў, перанеслі самыя цяжкія мукі за веру. // Уст. Пра чалавека, які многа пакутуе, мучыцца.

велікаму́чаніца, ‑ы, ж.

Жан. да велікамучанік.

веліка́н, ‑а, м.

Пра каго‑н. незвычайна высокага росту або пра што‑н. вялікіх памераў. Інстытуцкі велікан Іван Вараціла і, усяго росту падпахі яму, Дрозд Мікалай.. забаўлялі студэнтаў. Карпюк.

веліка́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да велікан.

веліка́нскі, ‑ая, ‑ае.

Уласцівы велікану; надзвычай вялікі.

велікаро́слы, ‑ая, ‑ае.

Які мае высокі рост.

велікару́с,

гл. велікарусы.