мель, ‑і, ж.
Неглыбокае месца ў рэчцы, возеры або моры, небяспечнае для суднаходства. На мелі, прыціскаючыся да пясчанага дна, чародкамі плавалі шэрыя печкуры. Гурскі.
•••
Сесці на мель гл. сесці.
ме́лькам, прысл.
1. (у спалучэнні з дзеясл.: «бачыць», «глянуць» і пад.). Нядоўга, імгненна. Хацелася яшчэ раз хоць мелькам зірнуць .. [Мілоўскаму] у твар. Галавач.
2. Няўважліва, бегла, мімаходам. Лапыр мелькам зірнуў на загалоўкі, больш уважліва — на друкаваныя подпісы і ўжо з нейкай павагай вярнуў выразкі гаспадару. Паслядовіч. [Мірон Іванавіч] мелькам зірнуў на ходзікі: быў пачатак чацвёртай гадзіны. Лынькоў.
ме́льнік, ‑а, м.
Тое, што і млынар. [Аканом:] — У мяне млын стаіць. Мельнік памёр. Бярыся, калі хочаш, малоць. Умееш? Чорны.
ме́льнічыха, ‑і, ДМ ‑чысе, ж.
Разм. Жонка мельніка.
мельхіёр, ‑у, м.
Сплаў медзі з нікелем серабрыстага колеру.
[Ням. Melchior.]
мельхіёравы, ‑ая, ‑ае.
Зроблены з мельхіёру. Мельхіёравая лыжка.