Verbum

атачы́ць, атачу, аточыш, аточыць; зак.

Тое, што і акружыць (у 1, 2 знач.); агарнуць. Мы перажылі нават блакаду. Нашы Дзямідавы груды была атачыла цэлая эсэсаўская дывізія. Сабаленка.

атачэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. атачаць — атачыць.

аташэ́, нескл., м.

Службовая асоба пры дыпламатычным прадстаўніцтве, якая з’яўляецца спецыялістам-кансультантам у якой‑н. галіне. Вайсковы, гандлёвы аташэ. // Малодшы дыпламатычны ранг (у ведамстве замежных спраў).

[Фр. attaché.]

атаяса́міць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак.

Кніжн. Тое, што і атоесніць.

атаяса́мленне, ‑я, н.

Тое, што і атаясамліванне.

атаяса́млены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад атаясаміць.

атаяса́мліванне, ‑я, н.

Кніжн. Дзеянне паводле знач. дзеясл. атаясамліваць — атаясаміць.

атаяса́млівацца, ‑аецца; незак.

Зал. да атаясамліваць.

атаяса́мліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да атаясаміць.

атаясня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да атоесніць.